می توان از دریای کاسپین با نام فارسی خزر به عنوان بزرگترین ساختار آبی درون مرزی در جهان نام برد، دریایی وسیع که از غرب رشته کوه های قفقاز تا جلگه بی پایان آسیای مرکزی گسترانیده شده. نام آن از کلمه باستانی کاسپی مشتق شده، نامی که اشاره به مردم باستانی کاسپی (شهر در گرجستان) دارد که در قفقاز جنوبی زندگی می کردند. طول این زمرد بیکران شمال ایران از شمال تا جنوب 1200 کیلومتر و عرض آن 320 کیلومتر اندازه گیری شده. به طور کلی دریای خزر مساحتی 386400 کیلومتر مربعی، یعنی مساحتی بیش از کشور ژاپن را دربر گرفته و پوشش می دهد.

حداکثر عمق آن نیز 1025 متر می باشد. در حدود 130 رودخانه به این دریا می ریزند که اغلب از سمت شمال غربی به دریای خزر می پیوندند. بزرگترین این رودخانه ها رود ولگاست. می توان از دریای خزر به عنوان جایگاه منابع عظیم انرژی نام برد، مشخصه ای که از جذابیت های اصلی آن به شمار می رود. این دریا برای انتقال انرژی به بازار و خطوط نفت و گاز از اهمیت ویژه ای برخوردارست. البته وجود آن بر آب و هوای مناطق اطرافش نیز بسیار تاثیر گذار می باشد.

منبعی غنی و بی پایان از آبزیان دریایی که سالانه حدود 600 هزار تن آبزی از آن صید می شود. البته ناگفته نماند که یکی از با ارزش ترین ماهی های خاویاری هم در آن پرورش می یابد. به طور کلی کشورهایی نظیر جمهوری اسلامی ایران، جمهوری آذربایجان، فدراسیون روسیه، قزاقستان و ترکمنستان در کرانه های دریای خزر گسترانیده شده اند.
دریای خزر امروزی باقی مانده دریایی پهناور است که از دریای سیاه تا دریاچه آرال گسترش داشته و در گذشته چندید بار به علت افزایش حجم آبش به این دو پیکره آبی متصل گردیده. این اتفاق آخرین بار پس از اتمام عصر یخ به وقوع پیوست. اما برخلاف اعتقاد عموم این دریا هرگز با هیچ اقیانوسی مرتبط نبوده چرا که در زمان اتصالش با دریای سیاه، این دریا به اقیانوس متصل نبوده است.