مسجد ۷۲ تن که با نام مسجد شاه نیز شهرت دارد، از جاهای دیدنی مشهد و آخرین بناهای مربوط به دوره میرزا شاهرخ محسوب می‌شود. این بنا شامل بقعه‌ای با گنبد دوپوش، دو مناره و یک ایوان می‌شود که در ابتدا مقبره امیر غیاث الدین ملک شاه بوده است. امیر غیاث الدین ملک شاه از امرای مشهور دربار تیمور گورکانی بود که پنج سال بعد از فوتش (سال ۸۵۵ هجری قمری) بنایی بر قبر او احداث کرده‌اند. در تاریخ ۱۸ تیر ۱۳۱۱، مسجد ۷۲ تن با شماره ثبت ۱۸۶ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. نای مسجد به ابعاد حدود ۲۰×۳۳ متر، جمعا حدود ۶۶۰ متر مربع را فرامی‌گیرد. نمای مناره‌ها، غرفه‌ها و ایوان، دارای کاشی معرق بسیار نفیسی هستند که بیشتر آن‌ها از بین رفته‌اند و آنچه باقی مانده است، نمونه بهترین رنگ و لعاب کاشی دوره تیموری و صفویه به حساب می‌آید. ازاره بنا، در اصل کلا از سنگ بوده است.
عرض ایوان جلویی، حدود ۹۵/۴ متر، ارتفاع آن تا لبه بام، ۴۰/۹ متر و عمق ایوان، ۲۰/۴ متر است. ایوان مذکور از نظر کاشی و نقش و تزیینات دیگر، در واقع تابلوی ظریف این مقبره به شمار می‌رود.
ارتفاع ازاره تمام بنا در نمای جلوی مقبره، ۱۵/۱ سانتی‌متر است. در پایه راست ایوان، بعد از ازاره، یک خوانچه معرق دارای گلدان و گل و بوته به عرض ۶۴ و طول ۱۱۰ سانتی‌متر دیده می‌شود و در بالای خوانچه مذکور، مربع مستطیلی به عرض ۶۴ و ارتفاع ۲۷ سانتی‌متر قرار دارد که نام معمار مقبره «عمل بن شمس الدین محمد تبریز» در آن نوشته شده است. به نظر می‌رسد که در پایه چپ ایوان، نام کاتب ذکر شده بوده که کاشی‌کاری این قسمت از بین رفته است. چون معمار بنای مسجد واقع در تایباد که در نزدیکی قبر زین الدین ابوبکر تایبادی قرار دارد، همین معمار بوده است، بنابراین نام کامل معمار آرامگاه می‌بایست «احمد بن شمس الدین محمد تبریزی» بوده باشد.
