شهر تاریخی گیوی با مساحتی در حدود 1243.8 از جمله مناطق کوهستانی خوش آب و هواو بسیار زیبا شمال غربی ایران به شمار می رود. این شهر از سمت شمال به اردبیل، جنوب با خلخال، شرق با هشتپار استان گیلان و از سمت غرب نیز به میانه در استان آذربایجان شرقی متصل می شود. منطقه گیوی در 48 درجه و 20 دقیقه و 49 ثانیه طول شرقی و 37 درجه و 41 دقیقه و49 ثانیه عرض شمالی قرار دارد و در ارتفاعی حدود 1700 متر بالاتر از سطح دریا جای گرفته است، همچنین متوسط بارش سالانه به بیش از 350 میلی متر می رسد. طبق سرشماری سال 1385 خورشیدی جمعیتی آن به 6467 نفر در 1721 خانواده می رسد و تقریبا 7 درصد از استان اردبیل را به خود اختصاص داده است.

مردم این شهر عموما به زبان ترکی سخن می گویند و مذهب آنها شیعه است. مردمان شهر گیوی عموما به کشاورزی و دام داری مشغولند و پروش زنبور عسل و صنایع وابسته به آن از جمله حرفه های آن ها محسوب می شود.

به گفته مورخان، تاریخ گیوی به پیش از اسلام می رسد. در ابتدا این شهر را دورد اِولَر (Dord-Evlar) نامیدند و به این دلیل این واژه ترکی را برایش انتخاب کردند که در روزگار پیش از اسلام تنها 4 خانوار ساکنین این منطقه را تشکیل می دادند. از دیگر نام های شهر گیوی «کیوی (Kivi)، گیو، کویو، سَنجَبَد» است.

گیوی دارای مناظر بدیع و چشم نواز، کوه های سرسبز و پارک های سرسبزس است. از جمله مناطق گردشگری این شهر، پل فیروز آباد، آبشار ایستی سو(آب گرم)، داش حمامی(حمام سنگی) و چشمه های آب معدن است که خاصیت دارویی دارند و سالانه در طول تابستان گردشگران بسیاری را به خود جذب می کند.

از مهمترین رودخانه های این منطقه می توان آرپا چای، سنگور چای و هیرو چای نام برد که در مرزهای شهر میانه به رودخانه قزل اوزن می پیوندند. این رودخانه ها موجب سرسبزی و طراوت مناطق اطرافشان شده اند و فضای گردشگری مناسبی را برای مسافران به ارمغان آورده اند.