سازه‌ای در کوه‌های نزدیک اردکان، یکی از آرام‌ترین شهرهای ایران.
برای راه یافتن به درون این آرامگاه، نخست کفش از پای درمی‌آوریم و آن‌گاه سر را (بنا بر باورهای آیینیِ زرتشتی) می‌پوشانیم و اگر تنمان از آلایش‌های بدنی پاکیزه بود، به آرامگاه پیر سبز چک چک اردکان پا می‌گذاریم. زنان برای پا گذاشتن در این آرامگاه، باید پوشش آیینیِ دین زرتشتی و اسلام را بر جای آورند و بدون پوشانیدن سر و تن، نمی‌توانند پا به درون ساختمان نهند. نام‌آوری این ساختمان به «پیر سبز»، برای این است که زرتشتیان باور دارند که بانویی به‌نام «نیک‌بانو» که به ایشان پیر سبز نیز می‌گفته‌اند، در این بنا به خاک سپرده شده است.
زرتشتی‌ها اعتقاد دارند در زمان حمله مهاجمین، بعضی دخترها و زن‌ها در دل کوه پناه می‌گرفته‌اند. ساسانیان برای جلوگیری از سوءاستفاده دشمن این کار را انجام می‌دادند.نقل است نیک بانو (دختر دوم یزدگرد سوم شاه ساسانی)، به چک چک پناه می‌آورد. کوه هم به او پناه داده و نیک بانو را در خودش می‌بلعد. به خاطر این اتفاق، چک چک به مکانی مقدس برای زرتشتی‌ها تبدیل می‌شود.
چشمه آتشکده چک چک ، سال‌هاست از دل کوه می‌جوشد. آتشکده‌ها همیشه در جایی بنا می‌شوند که آب هم جاری باشد. آب به نوعی مظهر پاکی و روشنایی است.علت اینکه به این آتشکده مقدس زرتشتیان،چک چک میگویند این است که آب از دل کوه سرازیر بوده و صدای چکیدن آب ایجاد می‌کرده. برای همین به آتشکده پیر سبز، چک چک میگویند.یک سری روایت‌های دیگر هم برای چک چک میگویند. مثلا اینکه وقتی نیک بانو در دل کوه پنهان می‌شود، قطره‌هایی از آب روی زمین می‌ریزند. زرتشتی‌ها میگویند این قطره‌ها اشک‌های نیک بانو هستند. البته نمی‌شود درباره درست بودن چنین حرف‌هایی مطمئن بود.
